সেন্দুৰৰ ফোঁট নেলাগে মোক

ড০ দিপালী দাস ডেকা

ৰঙা আৰু ৰঙা, মাথো ৰঙা
দীঘলীয়া সেওঁতাত আঁকি দিছিলা
সেন্দুৰৰ ৰেখা,
আৰু কৈছিলা,
থাকিবা সদায় সেন্দুৰীয়া হৈ ৷
যতনেৰে সাঁচি ৰাখিছিলো
তোমাৰ হেঁপাহবোৰ
আৰু
হাঁহিৰে ভৰিছিল জীৱন ৷
আয়ে কৈছিল,
দীঘলকৈ লবি সেন্দুৰৰ ৰেখা
কুশলে থাকিব তোৰ মৰমবোৰ ৷

আইৰ মতেই কৰিছিলো,
প্ৰাণভৰি হাঁহিছিলো ৷
বগা হেনো ভাল নালাগে তোমাৰ
কৈছিলা তুমি,
মৰম হেনো থাকে ৰঙাৰ মাজত
তেনেহ’লে,
তুমি কিয় আঁতৰি গ’লা?

আজিতো তুমি বগায়েই পিন্ধিলা,
আৰু
মোকো দি থৈ গ’লা
তোমাৰ বগাখিনি ৷

এতিয়া আৰু সেন্দুৰৰ ফোঁট নালাগে মোক ৷